این کتاب که پیش‌درآمدی است بر بررسی تحول اشعار عرفانی در ادبیات سنتی فارسی، سیر تفکر صوفیانه را از آغاز (سده‌های چهارم و پنجم هجری) تا زمان عبدالرحمن جامی (اواخر سدۀ نهم هجری) پی می‌گیرد. مؤلف که از استادان برجسته فارسی‌شناسی دانشگاه معروف لایدن هلند بوده، آثار و پژوهش‌های متعددی درباره ادبیات کلاسیک فارسی داشته است. او در این کتاب بعد از بررسی رابطه تصوف و ادبیات، پژوهش خود را با توجه به چهار نوع ادبی لطایف عرفانی، موعظه، شعر عاشقانه و قصه‌ها و روایت‌های منظوم رمزی در قالب‌های چارگانی، قصیده، غزل و مثنوی دنبال کرده، شاعرانی که در هر قالب شعر صوفیانه‌ای سروده‌اند، معرفی و آثارشان را به اختصار تحلیل کرده و آگاهی‌های تازه درباره بسیاری از جنبه‌های صوری و محتوایی شعر صوفیانه در دسترس نهاده است.
